Szkice o prozie rosyjskiej XXI wieku. Ulicka, Szyszkin, Pielewin, Minajew, Sienczyn, Kuricyn, Starobiniec…

Znana na całym świecie literatura rosyjska od wieków pozostaje w sferze
zainteresowania nie tylko badaczy profesjonalistów (rusycystów, rosjoznawców), przedstawicieli innych, poza filologią i kulturoznawstwem, kierunków
naukowych, takich jak na przykład antropologia filozoficzna, filozofia (dość
przypomnieć, że wielu przedstawicieli tych nauk czerpie z dokonań twórczych Fiodora Dostojewskiego, Michaiła Bułhakowa, Wiktora Pielewina?),
ale również tzw. statystycznych czytelników: odbiorca wirtualny, wpisany
w tekst, sięgnie, co oczywiste, po dzieła ambitne, wymagające drobiazgowej, wielopoziomowej analizy i interpretacji, natomiast wielbiciel gatunków
uznanych za ?niższe? (kryminały, romanse, niektóre thrillery polityczne)
osiągnie ogromną satysfakcję wynikającą z samej lektury, wypełniającej
w tym ostatnim przypadku, ważną przecież we współczesnym, migotliwym,
szybkim świecie ponowoczesnym, funkcję terapeutyczną i relaksującą.