Socjalizm według Unii

Unia Europejska jest dziwnym międzynarodowym tworem, który ma przemożny wpływ na nasze codzienne życie. O jej istnieniu przypominamy sobie najczęściej, gdy widzimy charakterystyczne logo z dwunastoma gwiazdami na budynku czy przy drodze. Stąd można by wysunąć wniosek, że Unia to przede wszystkim wielkie transfery finansowe, które umożliwiają rozmaite inwestycje, choćby infrastrukturalne. Tak jednak nie jest – UE wydaje rocznie sumy sięgające około jednego procenta unijnego PKB. Tymczasem krajowe rządy państw członkowskich wydają znacznie więcej – najmniej zachłanne (jak Litwa czy Irlandia) około jednej trzeciej PKB, najbardziej rozrzutne (Finlandia czy Francja) prawie 60 procent PKB.
Unia największy wpływ na nasze życie wywiera jednak w inny sposób – to od unijnego prawa zależy, jakie towary możemy kupić w sklepie, kogo możemy legalnie zatrudnić czy też jaki jest status prawny naszych pieniędzy w banku. Unijne regulacje z jednej strony cieszą ludzi, którym bliska jest idea wolności – dzięki swobodzie przepływu dóbr, usług, kapitału i ludzi rozwijamy się szybciej, mamy większą swobodę w kształtowaniu swoich karier zawodowych, a także szerszy wybór europejskich produktów w sklepach. Unia krępuje krajowym rządom ręce, nie pozwalając na marnowanie pieniędzy podatników poprzez ratowanie niewydajnych firm lub zmuszając do otwarcia rynku pocztowego i kolejowego.
Niestety – na tym działania Unii się nie kończą. Unijni biurokraci chętnie „programują” rozwój, decydują za konsumentów, jakie produkty dopuścić do konkurowania na rynku czy jakie standardy ochrony środowiska uznać za właściwe.