Pamiętnik z mazowieckich szlaków

Rozmowa o szlaku

Czy będąc dzieckiem przykładałeś czasami ucho do szyny, z nadzieją usłyszenia jak szyna „gada”? Czy w zimową, śnieżną noc, z radością wchodziłeś do dworcowej poczekalni,w której rozgrzany ka lowy piec otaczał cię przyjacielskim ciepłem? Czy pamiętasz zaciekawienie, jakie wzbudzały w tobie niknące w ciemności lasu nitki torów? Jeśli tak, to sięgnij po kolejną książkę Marka Zienkowicza.

Wspomnienia z kolejowych szlaków są niczym szklane, kolorowe kryształki w kalejdoskopie. Układają się z tych kryształków historie, raz to zabawne, raz dramatyczne, a raz wzbudzające zadumę nad przemijaniem. Autor pisze o swojej pracy wciągając Czytelnika w dialog: jest na służbie życia, na służbie drugiemu człowiekowi. Jego opowiadania odzwierciedlają nie tylko trud pracy maszynisty. Są swoistą próbą przekazania obrazu „z drugiej strony”, obrazu kolei oglądanego przez maszynistę właśnie. To bardzo trudne zdanie.

Mamy więc, wspaniałe opisy krajobrazów mijanych na szlaku mazowieckich wsi i miasteczek, wspomnienia z lat młodości autora, czasami zaglądamy do jego domu, poznajemy historie ludzi związanych z koleją. Kontrapunktem do tematyki poruszanej przez Autora, tak ściśle nacechowanej techniczną, kolejową terminologią, rygorami rozkazów i regulaminów jest wrażliwość Autora na człowieka, a także otaczającą przyrodę. „Pamiętnik z mazowieckich szlaków” kontynuuje tematykę wcześniejszej książki tegoż Autora „1435 mm” (wydanej w 2010 roku).

Zienkowicz wpisuje się w styl opowiadań o drodze, o podróży przez życie. To piękna i prawdziwa opowieść. Zachęcam do lektury.

Tomasz Kozłowski