Miłosierdzie

„Miłosierdzie” to ostatnia powieść Raspaila. Może dlatego też najbardziej osobista, religijna i metafizyczna. O Raspailu pisarzu zwykło się mówić, że to najbardziej uparty obrońca spraw przegranych. W swej książce ostatniej podjął się obrony być może najbardziej przegranej z nich wszystkich, ale paradoksalnie,wygląda na to, że to jest właśnie ta sprawa, w której odniósł zwycięstwo. „Miłosierdzie” to bowiem powieść o bardzo ciężkim grzechu kapłana, może też o grzechu, który toczy Kościół, ale nie tylko. W tle autentyczna historia, przerażająca zbrodnia i surowa kara. A wszystko to bez znieczulenia i boli jak diabli!
„Miłosierdzie” Jeana Raspaila zawieszone jest między „Imieniem róży” Umberto Eco a „Zbrodnią i karą” Fiodora Dostojewskiego. Raspail opowiada mocną historię z elementami mrożącymi krew w żyłach i makabrycznymi. Bo takimi były rzeczywiste wydarzenia, które wziął „na swoje barki”. Zmagał się z tematem prawie 30 lat. Odkładał i powracał. Na kanwie okrutnej zbrodni Raspail buduje moralitet o karze, pokajaniu się i „wyborze drogi”. Czytelnik w tę wędrówkę musi wybrać się sam, zawierzając podrzuconym śladom i znakom, by samemu stać się sędzią w tej mrocznej sprawie. Być może będzie musiał odwołać się do tytułowego miłosierdzia, być może trzeba będzie pozostać twardym i sprawiedliwym..