Gry do-słowne

Erudycyjny poemat Elżbiety Musiał o czasie, przemijaniu, śmierci. O esencji, która wypełnia człowieka, zwierzę, a nawet miasto. W ?Grach do-słownych? spotykamy bowiem pamięć i to jej dialogów będziemy świadkami. Co mówi pamięć kobiet, co pamięć mężczyzn, a co zapisało się w pamięci, na przykład, kota? Jaka jest relacja pamięci z emocjami, a co ją łączy z moralnością? Fascynujące refleksje o tym, co fundamentalne, choć nadal nieuchwytne, pozostające w obszarze wielkiej tajemnicy.
Kinga Młynarska

FRAGMENT:

Dziennik intymny
I ? czyli pestka

Czy o takiej intymności szepcze moja łąka? Jej korzenie, mój Boże, to już przecież ziemia. Dół i ziarna zsypane z klepsydry. Lecz ty o bezwstydzie jakichś dwojga splecionych dotykiem. Nieśmiałym jak zalążek. A we mnie wylękłość. Oddech mojej łąki jak dusza na ramieniu. Nie wiem, czy on bardziej zimny, czy bardziej samotny. Czułeś kiedyś taki na plecach? Nie widzisz, a mrowi. Igłą przeszywa od stóp po błękit. Mozolnie uczyły nas tego kolejne miłości. A teraz stoisz wobec siebie. Sam. Ze sobą. Do krwi, do kości zażyłość duchowa. Taki sakrament jak z drugim ciałem. Gdy dzieli tylko ziarno piasku, które wpadło nie przez przypadek pomiędzy.

ELŻBIETA MUSIAŁ
Otrzymała Nagrodę im. J. Słowackiego (2018) za całokształt twórczości poetyckiej, szczególnie za odnowienie formy poematu. Inne nagrody literackie za książki: Świętokrzyska Premiera Literacka 2001 za ?Tatuaż z obłoków?; za poemat ?Mówię pochyloną cambrią? – pierwsza nagroda w II Konkursie literackim im. Stefana Żeromskiego (2014) oraz Nagroda im. Piotra Kuncewicza (2015); wyróżnienie podczas XXXV Międzynarodowego Listopada Poetyckiego za poemat ?Na zdjęciu wciąż żyjemy? (2012).