Byłam jedna? z pierwszych ochotniczek wcielonych do Pomocniczej Służby Kobiet. Dostałam mundur. Wreszcie czysta, syta i ubrana w coś innego niż łachmany. Miałam buty, pończochy, a nawet grzebień i szminkę do ust. Znów poczułam się kobieta?, a nie poniżanym i poniewieranym tłumokiem.
***
Walki o Monte Cassino zaskoczyły wszystkich bezmiarem ludzkiej krzywdy. Lekarzom i piele?gniarkom w Venafro, gdzie służyła Karola, nie starczało czasu na sen. Zdarzyło sie? nawet, z?e nie odchodziła od stołu operacyjnego przez trzydzies?ci szes?c? godzin.
***
Przez sen usłyszałam przeraźliwy świst, a kiedy przetarłam oczy i usiadłam, było już po wszystkim. Nade mną? gwiaździste niebo, a wokół żadnego namiotu, tylko głowy ludzi. Przeszła nad nami trąba powietrzna. Ale przeżyliśmy.
Koledzy z Polskiej Armii na Zachodzie mówili o nich ?PESTKI? (od Pomocniczej Służby Kobiet). Miłos?ci, przyjaz?nie, codzienne kłopoty. PESTKI po wojnie wyla?dowały w różnych zaka?tkach globu; w Afryce, w Australii, w Szkocji, Kanadzie i na Podkarpaciu.
Dodaj pierwszą recenzję “Dziewczyny od Andersa”