Ajrun

Wędrówka dusz to zagadnienie, któremu literaci przyglądają się rzadko. A jeśli dodać do tego fantastyczny świat morskich stworzeń, Ajrun wydaje się pozycją odbiegającą od gatunkowej prozy dostępnej na rynku.

To wciągająca fabuła, bez dwóch zdań. W świat ezoteryki wprowadzeni zostajemy powoli: motywy wydają się na początku znane, jakbyśmy w ręku trzymali kolejną historię z pospolitego nurtu fantasy. Jednak już w trzecim rozdziale rytm prozy łamie się, postaci pogłębiają, a rozdzierające bohaterów dylematy wydają się nagle zaskakująco aktualne.

Czytelnik zaczyna zadawać sobie pytanie, jak blisko jest światu przedstawionemu do otaczającej nas rzeczywistości. Tutaj Ajrun przejawia swoją największą siłę. Magia książki zaskakuje nagle i uderza niczym samotna fala – porównanie nadzwyczaj trafne, bo woda to motyw przewodni tej niesłychanie świeżej prozy.

Postacie z każdym rozdziałem zyskują na wyrazistości, a kolejne zwroty akcji nadają im głębszy rys. Gdy już wydają nam się doskonałymi znajomymi, autor wykonuje karkołomną woltę… Udaną na szczęście, chociaż sam musiał czuć wątpliwość, czy ten pomysł może się udać.

Ajrun jest jak klejnot z okładki. Wiele warstw składa się na wszechświat tej opowieści. Czuć, że autor zawarł tutaj coś więcej, coś nieuchwytnego, coś co odróżnia jego narrację od tysięcy innych prób oddania złożoności życia. Gdy kończymy lekturę, odnosimy wrażenie, że ktoś uchylił dla nas drzwi transcendencji. Jakbyśmy wyjrzeli za dekoracje otaczającej nas rzeczywistości. Opada zachwyt fantastycznymi rekwizytami, pozostaje głębia przeżycia prawdziwego przejścia. Ta książka zmienia.