Wilhelm Heller i jego secesyjne projekty dla Bytomia

Bytom u początku XX wieku
Od połowy XIX w. do pierwszych lat XX stulecia Bytom przeżywał niezwykle dynamiczny rozwój. Powstawały wokół niego nowe kopalnie, huty i fabryki, a liczba mieszkańców wzrosła ponad dziesięciokrotnie: z 5 912 w 1849 r. do 60 238 w roku 1905. Tak gwałtowny przyrost ludności powodował nieustanny niedobór mieszkań i wymuszał zaspokajanie tylko podstawowych potrzeb w tym zakresie. Cierpiała na tym estetyka pospiesznie wznoszonych budowli, tym bardziej że elity kulturalne, które mogłyby przywiązywać do architektury większą wagę, były jeszcze wówczas nieliczne. Dzięki rosnącej zamożności mieszczan i ich kontaktom z takimi ośrodkami kultury i architektury jak Berlin czy Wrocław uległo to istotnej zmianie na przełomie XIX i XX w. Wielki udział w poprawie estetyki miało zatrudnienie w 1901 r. na stanowisku miejskiego radcy budowlanego Karla Bruggera (1853-1935) oraz powierzenie projektów znaczących budynków architektom ze stolicy Niemiec i Śląska. Byli to m.in. budowniczowie urzędowi: Friedrich Endell (1848-1981) z Ministerstwa Robót Publicznych oraz Ewald von Rechenberg (1861-1934) z Urzędu Pocztowego Rzeszy, jak również sprowadzeni przez prywatnych inwestorów berlińczycy: Albert Bohm (1853-1933), Georg Jacobowitz (1873-1944), Franz Ahrens (1858-1937), kuzyni Emil (1879-1937) i Georg (1871-1958) Zillmannowie oraz wrocławianie: bracia Richard (1866-1942) i Paul (1870-1943) Ehrlichowie, Alvin Wedemann (1870-1951) i Wilhelm Heller (ur. 1872). Ten ostatni jest zdecydowanie najmniej znany. Nieznana jest nawet data jego śmierci, a z projektów, poza bytomskimi, można dzisiaj wymienić tylko kamienice we Wrocławiu oraz dom przedpogrzebowy w Głogowie. Był to niewątpliwie architekt wybitny, którego dzieła wyróżniają się na tle górnośląskiej architektury tego czasu.(…)
[fragment publikacji, s. 5]