Vico. Ponieważ człowiek nie jest zwierzęciem

Giambattista Vico (1669-1744) uznawany jest za filozofa historii w najpełniejszym znaczeniu tego słowa. Mimo wizerunku filozofa osamotnionego, rozpowszechnianego przez samego Vica i niektórych interpretatorów jego myśli, wiemy, że w rzeczywistości dzieło i refleksja tego autora znane były zarówno wśród jego współczesnych, jak i późniejszych kontynuatorów, i przyczyniły się do wzbogacenia dyskusji filozoficznej aż po nasze czasy. Jako krytyk Kartezjusza, przyjmujący jednocześnie z żywym zainteresowaniem i oryginalnym podejściem filozoficzne nowości swojej epoki, Vico przekazuje nam własną ideę historii, w której człowiek bardziej niż bóstwem staje się „rzemieślnikiem” prawdy i bohaterem własnego losu. Uznając ludzkie zdolności i kulturowe twory różnych społeczeństw za rzeczywiste przejawy i wskaźniki zasad wiecznej prawdy, Vico uznaje literaturę, poezje i politykę za dziedziny boskiej sztuki, które uwidaczniają wszystkie możliwości naszej kreatywnej natury. Sztuka, filozofia, metafizyka i antropologia jednoczą się więc w zupełnie nowatorskiej idei wiedzy, która nie przestała wciąż dostarczać tematów do dyskusji i debat.