Światła, które nie gasną

Odnaleziona po latach powieść Krystyny Feldman.
okładka

Nie wiadomo, gdzie i w jakich latach powstawała, ale „Światła, które nie gasną” są przepełnione teatralnym naturalizmem, na tyle uniwersalnym, że obecnym w podobny sposób we wszystkich teatrach, niezależnie od momentu historycznego. Powieść ta to przede wszystkim dowód na wszechstronność artystyczną Krystyny Feldman, ale też dowód na to, jakim była czujnym obserwatorem kulis teatru i zwykłej codzienności. To wykład o życiu teatru i życiu w teatrze – ze wszystkimi jego wadami i zaletami, gęstymi dialogami, przeplatającymi się indywidualnościami i złośliwościami.

Krystyna Feldman – „królowa epizodu”, „mistrzyni drugiego planu”, jak zwykło się przedstawiać ją w biografiach – przez 24 lata była aktorką Teatru Nowego w Poznaniu. Grała w filmach, serialach, pracowała z wielkimi reżyserami – Izabellą Cywińską, Olgą Lipińską, Jerzym Antczakiem, Andrzejem Barańskim. Jej życiową rolą była postać malarza prymitywisty Nikifora Krynickiego w filmie Krzysztofa Krauzego „Mój Nikifor”. Zagrała go, mając 88 lat. Była to jej pierwsza w życiu rola pierwszoplanowa.

Zmarła 24 stycznia 2007 r. Pochowano ją w kostiumie z ostatniego monodramu („I to mi zostało”) w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Miłostowskim. We wrześniu 2007 roku zaułkowi w pobliżu Teatru Nowego nadano jej imię.