Sny lazurowej wody. Czerwona wieża.

Do czego zdolni są ci, którzy pragną odmienić wolę bogów?

Kiedy w Lazennie umiera król, a spadkobierca Lazurowego Tronu ginie bez śladu po bitwie na klifach, najpotężniejsze na Kontynencie królestwo pogrąża się w anarchii. Choć nad krajem roztacza się widmo wojny z Kamieniogrodem, lordowie z Kolegium Ochmistrzów rozpoczynają zakulisowy wyścig po władzę. Jednak nie tylko oni wezmą w nim udział. Koroną Królów zainteresowana jest też jedna z królewskich kochanic, oskarżana o czary Oreen. Motywowana zasłyszaną przepowiednią nie cofnie się przed niczym, aby zapewnić swojemu synowi koronę… Czyje podstępy i intrygi okażą się najskuteczniejsze? Komu uda się zrealizować swoje cele, a kto poniesie bolesną porażkę?

„Kiedy odepchnięto czółno od brzegu, dwóch z królewskich gwardzistów rytmicznym krokiem wkroczyło na pomost. Zatrzymawszy się na jego końcu, jeden z mężczyzn zdjął z pleców łuk i strzały, a drugi uniósł niesione naczynie, aby zamoczyć grot pierwszej z nich w oleistej cieczy. Podpaliwszy go, oddał strzałę towarzyszowi. Gwardzista przyłożył ją do łuku i napiął cięciwę. Ognisty pocisk z ogonem długim jak u komety wystrzelił w kierunku oddalającej się łódki. Wszyscy na brzegu wstrzymali oddechy, w napięciu obserwując trajektorię lecącej strzały. Kiedy ta zgodnie z zamierzeniem trafiła w sam środek czółna, łódź momentalnie zajęła się ogniem (?) Kilka chwil późnej wszyscy zebrani na plaży ludzie, idąc w ślad za dostojnym trybunem, pospuszczali głowy i uklękli na piaszczystej ziemi, aby po raz ostatni złożyć hołd odchodzącemu władcy. Ciszę, która zapanowała wśród żałobników, ponownie przerwały jęki, westchnienia i lament płaczek.”