Pomyłka Marcina Lutra (proza i szkice kopenhaskie)

Prowokacyjność artystyczna – bez trąb i bębnów – jest widoczna w całym pisarstwie Grzegorza Wróblewskiego. Odkrywa on możliwość destabilizacji form sztuki słowa i z możliwości tej swobodnie korzysta, pozwalając sobie na płynność i przemienność – w jednym i tym samym utworze – cech gatunkowych, rodzajowych i wszystkich innych. Nie jest inaczej w dziesięcioczęściowym zbiorze eseistycznej, esejopodobnej i prozatorskiej twórczości. Lapidarne i zwięzłe zapisy, najczęściej fragmentaryczne, wymagają w lekturze szczególnej kolaboracji myśli i wyobraźni, bez tego traciłoby się wiele uroków i finezji pisarskich wybitnego poety, prozaika, dramaturga i eseisty. Henryk Bereza „Pomyłka Marcina Lutra” Grzegorza Wróblewskiego tworzy zaskakującą całość. Pomimo rozbicia na dziesięć części, utwór charakteryzuje się wewnętrznym rytmem oraz językowo-semantyczną spójnością opisywanych zdarzeń. Ich dynamika, zaklęta w impresyjnych wizjach, dotyka w czytelniku najgłębszych pokładów emocji i pytań nieustannie aktualnych: dokąd? po co? dlaczego? jak? Dr Iwona E. Rusek