Pan od poezji

Kapitalnie wścibska Joanna Siedlecka wpuściła swoim ?Panem od poezji? tyle życia do herbertologii ? pisał krytyk Andrzej Horubała.
Jej książka o Herbercie jest bowiem barwną opowieścią o życiu Pana Cogito od kolebki po grób, dokumentującą jego kolejne etapy: Lwów, Sopot, Warszawę, Paryż, złożoną z relacji imponującej liczby świadków z najróżniejszych środowisk: szkolnych kolegów, przyjaciół, pierwszej wielkiej miłości i wielu ważnych nazwisk naszej literatury, m.in. Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Jerzego Giedroycia.
Jest też w ?Panu od poezji? to, czego przede wszystkim szukamy w biografiach ? Herbert prywatny, osobisty, intymny. Dręczony chorobą i cierpieniem, alkoholem, ?wiecznie w podróży?. Pozorny kobieciarz, w istocie bał się kobiet, unikał trwałych z nimi związków.
Autorka odkrywa również mroczne, skrywane przez Poetę, bolesne rany ? poczucie winy za brak udziału w konspiracji z powodu kalectwa i ?sromotnej? ucieczki ze Lwowa w marcu 1944, gdy jego rówieśnicy szykowali się do walki.
Pierwsze wydanie książki było nominowane w 2003 r. do dwóch najważniejszych literackich laurów: Nagrody Nike i Nagrody im. Józefa Mackiewicza.
Drugie wydanie poszerzone zostało o sześć nowych, równie odkrywczych rozdziałów:
? ?Czarne słońce? i ?Przepraszam za męża? o Katarzynie Herbertowej w roli żony i wdowy po Herbercie;
? ?Sopot, Bieruta 8? o wielkiej pomocy udzielanej mu przez ukochaną kobietę i rodziców ? o czym milczał , ?podkręcając? swój mit samotnie zmagającego się z potworem komunizmu;
? ?Odwoływać nie będziemy? ? o skutkach ?Hańby domowej?, głośnego wywiadu Herberta z Jackiem Trznadlem o udziale polskich pisarzy w komuniźmie;
? ?Dosięgnie mnie ręka tych panów? o Panu Cogito w trybach bezpieki;
? ?Przystań?- portret wymarzonego mieszkania Poety na ulicy Promenada, które okazało się nafaszerowaną podsłuchami pułapką, z sąsiadem ? tajnym współpracownikiem.

O pierwszym wydaniu książki pisał sam Czesław Miłosz: ?Czytam Siedlecką z wielkim zainteresowaniem, bo ona tam, w ?Panu od poezji?, opisuje środowisko polonistyki warszawskiej w latach pięćdziesiątych, [?].To jest ważne świadectwo, bo nie mamy za wiele wspomnień o tamtych czasach. I jeszcze ta książka mówi o tym, co ja uważam za bardzo ważne, to znaczy, o terrorze środowiska. Na przykład kiedy się było poetą, miało się status poety i pryszczaci mówili: ?Chodź na wódkę?, to jeśli się nie poszło z nimi, to właściwie opowiadało się po przeciwnej stronie.
(Agnieszka Kosińska, Miłosz w Krakowie, Znak, Kraków 2015)