?Agnieszka Ginko powołuje świat na nowo w swoim debiutującym tomiku: Kruche. Buduje własną kosmogonię, poczynając od Zwiastowania i Genesis oraz poszczególnych dni stwarzania. Są też koniki morskie, biedronki, pasikoniki, mysz i majtki w kolorze wiśni. Jest tu też ? w ukłon Białoszewskiemu ? ?szaranagamama.? Nie ma takiej istoty oraz rzeczy, których wyobraźnia poetki nie wyniosłaby na pochwałę egzystencji i powstającego życia. Serdecznie polecam ten piękny, urzekający debiut poetycki.?
Ewa Chruściel (tekst na okładce)
?Od samego początku podmiotka wydaje się spontanicznie, całą sobą, zadowolona ze świata. Percypuje go mocno, słucha, obejmuje spojrzeniem (Do zbóż), wciąga w płuca z każdym oddechem (Latem) (..) Bez wątpienia udało się jej zbudować spójną, równą stylistycznie, opowieść o powstawaniu nowej osoby. Matka-Polka? Niekoniecznie/ Raczej matka-poetka. W dwóch rolach, w każdej ? z powołania. Wszystko wskazuje na to, że Agnieszka Ginko wie, jak używać wiązanej mowy, co ma pewnie związek z jej wcześniejszymi przedsięwzięciami literackimi (twórczość dla dzieci, przekłady). Lubi zwięzłość, przenośnią posługuje się jak generatorem nowych znaczeń. Zbiorek nieduży niby próbka degustacyjna. Posmakować jednak warto?.
Piotr Wiktor Lorkowski
Dodaj pierwszą recenzję “Kruche”