Głowa kozła jako symbol satanistyczny

Nigdy nie rozumiałem, dlaczego to właśnie głowa kozła jest wrysowana w główny symbol satanizmu (odwrócony pentagram) i dlaczego to właśnie kozioł, a nie jakieś inne zwierzę, stał się przez to drugim głównym satanistycznym symbolem. Kozioł jest natychmiastowo kojarzony z satanizmem przez zwykłych ludzi, przez blackmetalowych muzyków oraz naturalnie przez samych satanistów.

Przez pierwszą dekadę mojego świadomego bycia satanistą (1996-2006) nie zwracałem na to uwagi, bo obchodziła mnie jedynie satanistyczna filozofia, jednak w 2005 r. przeczytałem po angielsku wywiad z Christosem Beestem z ONA pt. Złowieszcza Dialektyka, przeprowadzony przez Gavina Baddeleya i zamieszczony w jego monografii Lucifer Rising (1999). Słowa Beesta, iż ?słynny symbol głowy kozła jest w rzeczywistości zniekształceniem, kłamstwem? kilka lat później dały mi do myślenia. Dzisiaj znam już dokładnie niemal wszystkie pozostałe nurty satanistyczne i wiem, że (z tych znanym mi) jedynie twórcy ONA (Robury, Long, Beest) wypowiadają się krytycznie wobec głowy kozła jako symbolu satanistycznego. Prawie wszyscy inni sataniści z pozostałych nurtów (z wyjątkiem MLO i ToS) przyjmują go jako swój oczywisty symbol i ogólny znak satanizmu.

Problem jednak w tym, że on wcale nie jest oczywisty, a moim zdaniem jest błędny. Dokładnemu wyjaśnieniu dlaczego tak uważam służy ta książka. Aby uzasadnić mój pogląd, postarałem się przedstawić genezę tego symbolu tak dokładnie, jak tylko byłem w stanie.

W rozdziale 1. przedstawiłem symbolikę całego kozła we wszystkich trzech obszarach kulturowych, z których niewątpliwie czerpali pierwsi czarni magowie, a od których z kolei czerpali pierwsi sataniści. Są to: koza i kozioł u starożytnych Greków i Rzymian, kozioł ofiarny u starożytnych Hebrajczyków (Stary Testament), rozdzielenie owiec od kozłów w chrześcijaństwie Jezusa (Nowy Testament).

Gdy nastało średniowiecze i kultura chrześcijańska zdominowała europejską mentalność, kozioł zaczął postrzegany jako symbol grzechu i zwierzę Diabła. Czarownice – czcicielki Szatana – również były synonimem zła, zatem to właśnie na koźle latały na sabat i to wielkiego czarnego kozła tam razem czciły podczas swych bezbożnych ?diabolicznych? obrzędów. Nieważne, że takie sabaty nigdy naprawdę się nie odbywały – ważne, że pojęcia czarownicy, wielkiego kozła jako wcielenia Szatana i małych kozłów jako środków transportu czarownic były żywe w głowach średniowiecznych i nowożytnych ludzi. Aby to udowodnić, w wielu książkach i innych źródłach odnalazłem aż 44 ilustracje przedstawiające diabelskiego kozła w kulturze chrześcijańskiej na przestrzeni siedmiu stuleci – pierwsze są z połowy XIII i XV wieku, ostatnie z początku XX wieku.

W rozdziale 2. przedstawiłem symbolikę głowy kozła wrysowanej w odwrócony pentagram – najpierw jako symbol czarnej magii w książkach o okultyzmie w latach 1856-1964 (rozdz. 2.1), a później również satanizmu współczesnego wg LaVeya, czyli narodziny jego słynnej ?pieczęci Bafometa? (lata 1966-1968). To właśnie ten znak (widniejący na okładkach wszystkich książek Kościoła Szatana) jest od ponad 50. lat uważany przez wszystkich za główny symbol satanizmu.

W ostatnim rozdziale dokładnie omówiłem wszystkie znane mi koncepcje Bafometa: u Templariuszy (jest to tradycyjne znaczenie tego symbolu), u Éliphasa Léviego (pierwszy, który o nim pisał i wg mnie go stworzył), u Aleistera Crowleya, czyli w Thelemie i OTO, u Antona LaVeya, czyli w satanizmie Kościoła Szatana, u Petera J. Carrolla, czyli w magii chaosu Iluminatów Thanaterosa (IOT), u Antona Longa, czyli w satanizmie tradycyjnym Zakonu Dziewięciu Kątów (ONA).