„Inaczej kształtowała się rola zaboru austriackiego jako terenu werbunku ochotników do armii cesarskiej. Początkowo (do 1790, a nawet do połowy lat dziewięćdziesiątych XVIII w.) władze wiedeńskie usiłowały wykorzystać położenie Galicji do rekrutacji ochotników zagranicznych z Rzeczpospolitej. Po III rozbiorze działania te straciły rację bytu i okazały się niemożliwe z powodów politycznych (ryzyko konfliktu z Rosją i Prusami). Ostatecznie werbunek ochotników z Galicji został uznany przez władze cywilne i wojskowe przede wszystkim za instrument tworzenia środowiska lojalistów galicyjskich oraz oddziaływania propagandowego, a dopiero na drugim miejscu za metodę wzmocnienia sił zbrojnych. Inicjatywy z l. 1801, 1809, 1813-1814, 1859 i 1866 świadczyły o ciągłości tej idei, pomimo jej niewielkiego w rzeczywistości znaczenia politycznego (…).
Prawdziwym sukcesem polityki rekrutacyjnej władz wiedeńskich odnośnie Galicji były wydarzenia roku 1846, które pokazały, że chłop – standardowy poborowy z tego terytorium – w ogromnym stopniu utożsamiał się z państwem i jego armią. Było to całkowite odwrócenie sytuacji panującej jeszcze 30 lat wcześniej, gdy galicyjski rekrut masowo dezerterował z wojska, a w kontaktach z armią polską niejednokrotnie decydował się na zmianę sztandaru, pod którym przyszło mu służyć”.
Dodaj pierwszą recenzję “Galicja a wojsko austriackie 1772-1867”