Choroba ku śmierci

Søren Kierkegaard (1813-1855) – duński filozof, myśliciel religijny, pisarz, bodaj najważniejszy z prekursorów egzystencjalizmu. Początkowo pozostawał pod wpływem myśli Hegla, ale stał się jego zagorzałym krytykiem. Twierdził, wbrew Heglowi, iż bytu nie można ująć w ramy jakiegoś intelektualnego systemu, sam zresztą nie tworzył żadnego całościowego konstruktu filozoficznego dotyczącego świata, a zajmował się jedynie człowiekiem i jego egzystencją i jego stosunkiem do Boga, interesowało go konkretne ludzkie istnienie i stąd nazwa, którą nadał swej filozofii: egzystencjalna. Do jego najważniejszych dzieł należą „Albo-Albo” „Trwoga i drżenie” i właśnie „Choroba ku śmierci”. Jakie jest doświadczenie tej choroby, czym ona jest, jaka jest kondycja ludzka? – rozpaczą, odpowiada pisząc w największym skrócie, Kierkegaard. Rozpaczą, która podświadoma lub świadoma towarzyszy człowiekowi we wszelkich jego działanich i czynnościach, która stanowi esencjonalny element człowieczej egzystencji. Jako człowiek głęboko religijny usiłuje w Chorobie ku śmierci przeciwstawić rozpaczy wiarę, jednak jego głęboki pesymizm i dojmujące przekonanie o rozpaczy jako elemencie konstytuującym egzystencję sprawiają, że z tej próby przeciwstawienia, „zwycięsko” wychodzi rozpacz, bo wszak wiara, tym bardziej wiara w istnienie wieczne napełniać może wyłącznie grozą.