Bełkot

„Bełkot” zawiera opisy świata widzianego z pozycji człowieka upadającego, któremu blisko jest bruku. To nieskrępowany strumień świadomości sięgający początków III RP. Trochę jakby ?włączyć radio (telewizor?) i co parę sekund zmieniać kanał – taki kolaż z codzienności? (jak pisał Paweł Dunin-Wąsowicz w ?Machinie?). Powieść jest wypełniona rzeczami pospolitymi, które dotykamy na co dzień, a które w neurotycznym zestawieniu autora nabierają cech senno-halucynogennych, czy wręcz wynaturzonych, potwornych, ?genitalno-kloacznych?. Bełkot utrzymany jest także w konwencji przewodnika, obraz rozpadającego się miasta, w którym widać budki z kebabami, siłownie, solaria, przekornie koresponduje z oficjalną wizją Krakowa Miasta Kultury. (…) Kinga Dunin na festiwalu Tekstylia nazwała ?Bełkot? ?książką do oglądania?. Bardzo ciekawe było przyjęcie dzieła Shutego (…): Dariusz Nowacki próbował bić rekord w napisaniu najkrótszej recenzji świata (?Bełkot? Fakt?) (…), z kolei Krzysztof Uniłowski postulował ?zbiorową egzegezę?. Wszyscy krytycy (…) zgodnie twierdzą, że pozbawiony fabuły ?wybluzgiwany? ?Bełkot? jest lekturą ciężkostrawną, nieprzyjazną czytelnikowi, którą można czytać zwłaszcza na haju, ale nie w nieskończoność. Michał Witkowski nazwał ?Bełkot? ?walnięciem w stół? na znak protestu wobec polskiej rzeczywistości po okresie transformacji, kapitalizmu i konsumeryzmu w rodzimym wydaniu.

Opis z książki Tekstylia Piotra Mareckiego, Igora Stokfiszewskiego i Michała Witkowskiego z 2002 roku