Monika Świerkosz, przywołując dwie mitologiczne figury, Ateny i Arachne, podejmuje interesującą i pogłębioną dyskusję z feministycznymi interpretacjami mitu o Arachne i na nowo analizuje postać Ateny. Jej przemyślenia kwestionują dotychczasowe binarne ujęcia dyskursu artystycznego, politycznego i etycznego w literaturze pisanej przez kobiety. Zakres i różnorodność materiału badawczego obejmującego okres od dwudziestolecia międzywojennego do początku XXI wieku, dociekliwość i uwaga, z jaką Autorka czyta wybrane teksty, przywołując rozległe konteksty kulturowe i emancypacyjne, budzą duży szacunek. Świerkosz dokonuje reinterpretacji twórczości Ireny Krzywickiej, Marii Dąbrowskiej, Stanisławy Przybyszewskiej i Anny Bojarskiej, skupiając uwagę na nieoczywistych podobieństwach pojawiających się w literackich projektach i utworach tych czterech pisarek, a podstawą wyróżnienia wspólnych cech jest nowatorsko zdefiniowane przez Autorkę pojęcie kobiecego klasycyzmu.
Z recenzji dr hab. prof. IBL PAN Moniki Rudaś-Grodzkiej
Monika Świerkosz ? doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa, pracuje w Katedrze Teorii Literatury UJ, wykłada na Podyplomowych Studiach Genderowych w IBL PAN. Interesuje się teorią krytyczną, filozofią feministyczną, zwłaszcza w zakresie problematyki ciała, przestrzeni i materialności. Zajmuje się również zagadnieniami związanymi z kobiecym pisaniem w perspektywie poetologicznej i historycznej. Współtworzy Pracownię Pytań Krytycznych na Wydziale Polonistyki UJ, współpracuje z miesięcznikiem teatralnym ?Didaskalia?. Publikowała m.in. w ?Tekstach Drugich?, ?Ruchu Literackim?, ?Pamiętniku Literackim?, ?Wielogłosie?, ?FA-arcie?, ?Opcjach?, ?Zadrze? i w ?Znaku?. Jest autorką książki W przestrzeniach tradycji. Proza Izabeli Filipiak i Olgi Tokarczuk w sporach o literaturę, kanon i feminizm (Warszawa 2014) oraz redaktorką zbioru Sporne postaci polskiej krytyki feministycznej po 1989 roku (Gdańsk 2016). Członkini Rady Naukowej krakowskiej Fundacji Przestrzeń Kobiet. Mieszka w Nowej Hucie.
Dodaj pierwszą recenzję “Arachne i Atena. Literatura, polityka i kobiecy klasycyzm”