Kobieta kultury łużyckiej w przestrzeni społecznej (na przykładzie źródeł z Wielkopolski)

Książka ta świetnie wpisującą się w nurt aktualnych rozważań nad strukturą i organizacją społeczności zamieszkujących w pradziejach Europę Środkową. Podjęcie tej problematyki, choć niezupełnie nowe, wyróżnia dzieło J. Żychlińskiej wśród wielu innych publikacji, traktujących o epoce brązu i wczesnej epoce żelaza z punktu mniej lub bardziej drobiazgowych rozważań nad relacjami chronologiczno-kulturowymi, które nadal stanowią dominujący nurt w literaturze przedmiotu.

Podjęta w publikacji próba analizy archeologiczno-społecznej roli kobiety w społeczeństwie ma zasadniczo dwa cele. Po pierwsze, przedstawienia aktualnych informacji na temat materialnych aspektów ich identyfikacji w grupie, zaprezentowanie ich atrybutów oraz dyspersji ich materialnych przykładów; po drugie, zarysowania – jak można te atrybuty ocenić w kontekście komunikacji społecznej. W obu przypadkach praca aspiruje do roli bardzo rzetelnej propozycji interpretacyjnej. Jest to zarazem udana próba aktualizacji wielu dotychczasowych publikacji z pozycji nowych kontekstów: metod analiz (np. nowa ocena zespołów źródeł) oraz nowych koncepcji teoretycznych dla badanych przez archeologię zespołów źródeł. Książka Justyny Żychlińskiej nie ma w tym zakresie analogii nie tylko w polskiej ale też środkowo-wschodnioeuropejskiej literaturze.