Krytyka teorii praw człowieka w filozofii Fryderyka Nietzschego

Wiek XXI charakteryzuje się swoistą modą na prawa człowieka. Idea ta wkracza już niemal w każdą dziedzinę ludzkiego życia. Rozpatruje się ją w każdej możliwej płaszczyźnie, na gruncie teoretycznym i prak­tycznym. Obecna jest w nauce, polityce, pracy, a nawet religiach. Prawa człowieka, a ściślej zagadnienia dotyczące ich przestrzegania bądź łamania, jawią się jako palący problem międzynarodowy na wszystkich konty­nen­tach. Zasadniczo nie sposób zatem uniknąć spotkania z nimi. Celem niniejszej książki jest próba ukazania w Nietzsche­ańskiej filozo­fii reakcji na, z definicji, „odgórnie narzucone, odwieczne, indywi­dualne prawa człowieka”. Prawa te w opinii Nietzschego we współczesnej mu rzeczywi­stości, zamiast wspierać, kierunkować i uwypuklać genialne jednostki, sprowadzają się tylko do eliminacji naturalnych dysproporcji i odrębności ludzi, przekształcając wyjątkowe indywidua w jednobarwny, niezróżnicowany motłoch. Prawa te rozumiał Nietzsche ściśle w kontekście doktryny prawnonaturalnej. Poprzez swoją twórczość wskazywał jednak jej zmierzch, by ostatecznie ogłosić niebyt praw człowieka.