Strategie „ja” (po)romantycznego w poezji polskiej XIX-XX w.

U początków projektu Strategie ?ja? (po)romantycznego w poezji polskiej XIX-XXI wieku, rezultatem którego jest niniejsza publikacja, stała nieodmiennie powracająca myśl, że zaskakująco wiele – wbrew diagnozom radykalnie separującym poezję romantyczną od jej dwudziestowiecznych realizacji – łączy poetyckie dykcje na przestrzeni ostatnich dwóch stuleci.

Koncentrujemy się na fundamentalnym wymiarze tekstu, który jednocześnie poza tekstowość wykracza. Ten wymiar wyznacza podmiot rozumiany zarówno zgodnie z poetyką strukturalistyczną jako kategoria immanentna wypowiedzi, jak i poststrukturalistycznie – rozpatrywany w ujęciu antropologicznym i kulturowym. Szeroka formuła podmiotowości, nietożsama z abstrakcyjną ideą filozoficzną, lecz istniejąca poprzez wielość jednostkowych realizacji, jest dla nas kategorią centralną i nadrzędną, służącą wydobyciu ciągłości procesu historycznoliterackiego (a nawet szerzej – kulturowego), trwającego w poezji polskiej nieprzerwanie od romantyzmu do dzisiaj.