Lewa strona bytu

„Lewa strona bytu” to zbiór 58 wierszy. To próba zgłębienia najważniejszych pojęć związanych z ludzką podmiotowością, rozważania o wierze, miłości, szczęściu, śmierci, czy samotność. W utworach dominuje afirmacja życia wyrażana spokojnie i umiarkowanie. Książkę na ostatniej stronie okładki polecają: aktorka Joanna Szczepkowska i podróżniczka Elżbieta Dzikowska. Krytyk literacki, Jakub Rawski o ?Lewej stronie bytu? napisał: Wiersze po właściwej stronie bytu Konrad Krakowiak w tomie Lewa strona bytu jasno i wyraźnie opowiada się za tradycyjną poetyką, nie ulega awangardowym czy postmodernistycznym eksperymentom literackim, nie dąży do popisów słowotwórczych lub składniowych. Jego fraza jest prosta, przejrzysta i precyzyjna: ?Niebawem spojrzysz w słońce./ Będzie z tobą aż do końca./ Poczujesz wiatr na twarzy./ Nadasz mu imię? (Na nowo). To poeta niezwykle wyczulony na kameral­ność, szept, prostotę, a przy tym udaje mu się unikać popadania w banały oraz uproszczenia. Krakowiak jest efektowny w swoim pisaniu, nie zaś efekciar­ski. Idzie własną ścieżką poetycką, nie zapominając o dorobku pisarskich antenatów. Nie tylko nie zapomina, ale wprost się do nich odwołuje i nimi inspiruje. Nie udziela mu się Bloomowski ?lęk przed wpływem?. U tego autora wpływ jest uświadomiony. Tradycja literacka to ważny punkt odniesienia w kreowaniu ele­mentów własnego lirycznego mikroświata. Prosty, zwięzły, oszczędny w środki stylistyczne idiolekt Kra­kowiaka przypomina idiolekt Wisławy Szymborskiej, jednak nie opiera się on na zasadzie kopiowania, ale twórczego naśladowa­nia. Poeta zainspirowany światem poetyckim noblistki, czerpie z niego określone motywy, które następnie przetwarza w sposób oryginalny i warty czytelniczej uwagi. Dialog z autorką Chwili charakteryzuje się podkreśleniem podobnej wizji miejsca czło­wieka w kosmosie, partycypowania w złożoności egzystencji, zarówno w wymiarze metafizycznym: ?Niebycie,/ Trudno w to uwierzyć,/ Ale jesteśmy do siebie podobni? (Dopełnienie), jak i biologicznym: ?Dalej prężymy mięśnie,/ Malujemy twarze,/ Przybieramy wrogie pozy? (Pośrodku ewolucji). Jest w tych utworach pochwała życia, aczkolwiek afirmację egzystencji poeta wyraża spokojnie, umiarkowanie, wręcz stoicko: ?Tak łatwo znaleźć tu/ Swoje miejsce// I szukać go bez końca? (Bie­guny). Podmiot liryczny godzi się z zastanym porządkiem świata, 83 bierze przykład ze stoików, z Jana Kochanowskiego, z Wisławy Szymborskiej, stwierdza: ?Każdego dnia/ Będziemy się uczyć/ Rezygnować z siebie i ufać porządkowi rzeczy? (Na nowo). Autor stosuje hermeneutyczne próby tłumaczenia najważniejszych pojęć związanych z ludzką podmiotowością, z bytem takimi jak: wiara, szczęście, miłość, śmierć, samotność. Nie opuszcza go jednak przekonanie o istotności idei, rozumianych nawet oświeceniowo: ?W świecie rodzących się idei,/ Jak w świecie zwierząt,/ Zostaje najsilniejsza? (Idee). Autor pisze, że ?Poezja, choć miewa zapędy prawie boskie,/ Pozostanie tylko ciepłym swetrem? (Bezsilność poezji) i w tym przejawia się wyjątkowość tej liryki, która ob­sługuje zarówno sferę metafizyczną, jak również dialektyczną. Pisarz zdaje sobie sprawę, że poezja ?nie ocala? w znaczeniu, o którym pisał Czesław Miłosz: ?Czym jest poezja, która nie ocala/ Narodów ani ludzi?/ Wspólnictwem urzędowych kłamstw,/ Piosenką pijaków, którym za chwilę ktoś poderżnie gardła,/ Czy­tanką z panieńskiego pokoju? (Przedmowa). Krakowiak próbuje jednak oderwać poezję od codzienności, od ?ciepłego swetra?, o czym świadczy wiersz Gniew, w którym akcent polityczny niesie jasne przesłanie moralne: ?W jego silnej dłoni/ Fotografia czteroletniej Hudei// Syryjka zaciska usta/ Unosi ręce na widok obiektywu aparatu? (Gniew). Konrad Krakowiak jest poetą o bardzo rozbudowanej świa­domości twórczej. Jego wiersze są klasyczne, odznaczają się wy­raźną oryginalnością, uważną obserwacją świata oraz człowieka, wrażliwością i kameralnym, prostym (nie znaczy ? banalnym) liryzmem. Warto czekać na efekty jego kolejnych prób zmagania się z materią słowa.
Jakub Rawski