Wrześniowe wspomnienia porucznika Zenona Janiaka

Zenon Janiak był zawodowym oficerem Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej. Jego losy mogłyby posłużyć za scenariusz niejednego filmu. Ilość wątków, zwrotów akcji, przeciwności z jakimi musiał borykać się zaskoczą zapewne niejednego czytelnika, w tym zapewne wielu miłośników tematu. Urodzony w Zduńskiej Woli, rzucony przez los na kilkanaście lat dzieciństwa do Związku Radzieckiego, powrócił jako nastolatek do Polski. Borykając się z biedą i pokonując przeciwności, uzyskał maturę. Trafił do Wojska Polskiego, najpierw do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty, a po niej do Szkoły Podchorążych Piechoty, którą ukończył i został oficerem zawodowym z przydziałem do 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi. Wybuch wojny zastał go jako dowódcę 7. kompanii strzeleckiej, z którą przeszedł cały szlak bojowy pułku od przedpola Sieradza, przez rzekę Wartę, Strońsko-Beleń, Łódź, Zgierz, Mszczonów, Ryczywół, aż do Puszczy Kozienickiej, niedaleko Augustowa, gdzie pułk został rozbity. Za odwagę i męstwo wykazane w walkach pod Beleniem i Strońskiem, a także za postawę jego kompanii w walkach w Mszczonowie i w Puszczy Kozienickiej odznaczony został Krzyżem Srebrnym V Klasy Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych.