Wilki niebieskich żołnierzy. Indiańscy zwiadowcy i pomocnicy w armii Stanów Zjednoczonych w latach 1865-1890

Po zakończeniu wojny secesyjnej głównymi zadaniami armii Stanów Zjednoczonych były walka, podbój i trzymanie w ryzach Indian mieszkających na zachód od Missisipi. Wykonując tę misję, żołnierze napotykali różne trudności, niektóre charakterystyczne tylko dla pogranicza, inne zaś będące po prostu zwielokrotnieniem problemów typowych dla bardziej konwencjonalnych wojen. Jednym ze sposobów rozwiązywania problemów było odwołanie się do praktyki od wieków stosowanej przez armie europejskie w Ameryce Północnej: zatrudnianie Indian jako zwiadowców i pomocników do walki z innymi Indianami. Z czasem rola indiańskich sojuszników, zarówno zwiadowców, jak i wojowników, nabrała zdecydowanie większego znaczenia.

Nasuwają się dwa podstawowe pytania. Po pierwsze, dlaczego wojsko amerykańskie musiało polegać na Indianach w realizacji swych zadań i jak ci sojusznicy zaspokajali potrzeby armii? Po drugie, dlaczego Indianie decydowali się służyć tym, którzy usiłowali ich podbić i odebrać im ziemię?