Obozowy dietetyk

Wyznania - możliwe że nie do końca szczere - chyba obecnie najstarszego człowieka na Ziemi, lekarza budującego podwaliny medycyny pracy w Niemczech. Na początku lat 40. XX w. nieoczekiwanie zostaje wezwany do Berlina, gdzie zostaje przedstawiony Himmlerowi, który planując ?ostatecznie rozwiązanie kwestii żydowskiej? przewiduje,
że potem należy przyjąć mniej wyniszczającą politykę wobec przymusowych robotników, Untermensch?ów, swoiste bydło pociągowe, aby mogli wydajniej pracować na dobrobyt III Rzeszy.

Lekarz wizytuje liczne obozy koncentracyjne, obserwuje warunki pracy więźniów, jest świadkiem niehumanitarnych praktyk medycznych, nawet bierze w nich udział (twierdzi, że jako świadek), i przygotowuje ?filozofię? na te nowe czasy. Klęska III Rzeszy krzyżuje te plany. Ucieka do Ameryki Łacińskiej, gdzie zaczyna nowe życie. Otwiera praktykę lekarską i prowadzi skromne życie, jednakże pewnego razu zostaje ściągnięty do dzielnicy nędzy, gdzie odkrywa objawy choroby, które dotychczas widział jedynie w obozie zagłady. Zaintrygowany idzie tym tropem trafiając do firmy o międzynarodowym zasięgu. Wynika luźna współpraca, ma z niej korzyści, ale poznając jej metody działania ma wrażenie jakby znalazł się w ?filozofii?, której wdrożenia w życie kiedyś oczekiwał od niego Himmler.