Apokryfy Starego Testamentu

Apokryfy Starego Testamentu stanowią tę część literatury światowej, która była do tej pory w naszym rodzimym piśmiennictwie tzw. terra ignota - ziemią nieznaną. Powstały one umownie pomiędzy 200 r. przed Chr. a 100 r. po Chr. i choć były per se literaturą religijną nigdy nie weszły do kanonu Pisma Świętego. Jedynie Kościół etiopski zaakceptował do swej Biblii Księgę Henocha. O znaczeniu tej literatury decyduje nie tyle jej przynależność do kanonu Pisma Świętego, co sam fakt, że jest ona odbiciem poglądów, które krystalizowały się w pierwszych dwóch wiekach poprzedzających powstanie chrześcijaństwa oraz w I w. po narodzeniu Jezusa Chrystusa.

Zainteresowanie apokryfami datuje się na początek XX wieku, chociaż jego pełny rozkwit nastąpił dopiero w połowie stulecia pod wpływem odkrycia rękopisów z Qumran. Okazało się bowiem, że poza Biblią istniało wiele utworów, które wprawdzie do kanonu Pisma Świętego nie weszły, ale ze względu na swoją treść i zainteresowanie wyrażały poglądy teologiczne swojego okresu.

Dobrze się stało, że po wielu latach powstał pierwszy w historii Polski przekład części apokryfów Starego Testamentu. Został on dokonany pod kierownictwem naukowym ks. prof. dr hab. Ryszarda Rubinkiewicza ze Zgromadzenia Księży Salezjanów, który ponad trzydzieści lat pracy naukowej poświęcił zgłębianiu judaizmu okresu Drugiej Świątyni. Uważam, że Apokryfy Starego Testamentu zainteresują każdego, kto pragnie zgłębić epokę rodzącego się chrześcijaństwa oraz literaturoznawców i historyków sztuki, którzy zapragną zrozumieć, czasem enigmatyczne, motywy zawarte w sztuce i literaturze dwóch tysięcy lat naszej ery.

Prof. dr hab. Hugolin Langkammer OFM
Profesor Zwyczajny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego