Amerykańskie cienie

Miasto rzuca cień. Kieruje mnie ku sobie ? czyli ku mnie i ku niemu. Nie pozwala zapomnieć o swej obecności, choćby banalnej. Czym działa? Dlaczego z taką siłą? Nie szukam już odpowiedzi. Nie wiem, czym jest dla mnie Ameryka, czym jest Nowy Jork. Nie przestaję reagować na ten kraj, na miasto. Przeciwnie, działa z wręcz bolesną wyrazistością. Szukam tu ważnych dla mnie cieni. Nie chcę zniszczyć dotykiem ich cienistego charakteru. Chciałbym tylko zapamiętać te cienie i te chwile, gdy mignęły mi przed oczami. (Wojciech Karpiński)

Trudno Wojciecha Karpińskiego uważać za ?typowego? przedstawiciela swojego pokolenia, ale mamy tu ? po raz pierwszy bodaj ? precyzyjną analizę postawy i rozwoju spowodowanego wrodzoną alergią do systemu, w którym się wychował. Najbliższy jest mi jednak Wojciech Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposób ? powiedziałbym ? organiczny.

Opis spotkania z synem Vladimira Nabokova zamieściłbym bez wahania w idealnej antologii ?czytelników z urodzenia?. Albo to zdanie napisane najszczerzej ?od siebie?, w którym Gombrowicz rozpoznałby skierowany do niego z daleka uśmiech: ?Jesteśmy ? różni ja, rozrzuceni w czasie, przez przestrzeń rozmaicie formowani ? spółką z ograniczoną odpowiedzialnością?. (Konstanty A. Jeleński)