Chłopiec z łabędziem

Opis autora:

?Chłopiec z łabędziem? to historia dwóch sióstr, bohaterek dramatu Villqista – Hagen i Arni. Wracają z miejsca, które każdemu z nas kojarzy się z odrzuceniem, wykluczeniem, bezsilnością społeczeństwa, które, bezradne wobec odmienności, izoluje tych najbardziej wrażliwych i czułych na dotyk świata.

Arni i Hagen podejmują desperacką próbę, w istocie – wbrew wszystkiemu, może nawet i sobie, by po raz kolejny rozpocząć normalne życie. Świadome i bezradne, każdego dnia nowego życia walczą o siebie, ponoszą klęski, ranią się, wzajemnie ratują, by ponownie zepchnąć, jedną drugą, w otchłań imaginacji, lęku, rojeń i pobożnych życzeń. Pojawienie się trzeciej bohaterki jednoaktówki Villqista – pani Laury powoduje, że desperacko budowana przez Hagen i Arni normalność zmienia w coś, nad czym żadna z nich nie będzie mogła już zapanować.

Prof. Stanisław Rosiek:

Tytułowy chłopiec (?z łabędziem?) nie pojawia się w żadnej ze scen. Do końca pozostanie jedynie odległym odniesieniem. Banalną rzeźbą, wokół której krąży światowe życie jednej z bohaterek dramatu. W ?Chłopcu z łabędziem? królują kobiety. Przechodząc w lekturze od słowa do słowa, tworzymy ich postacie. Villqist w perfekcyjny sposób buduje swoje bohaterki. Można by rzec nawet, że jego specjalnością jest ?teatr istnień?. Wyłania je ? skąd? Z nicości? Z otchłani? Z niebytu? Z przeszłości? Z własnego mrocznego ja?

Odpowiedź na te pytania znaleźć można w jednej z wypowiedzi dramatopisarza: ?Od blisko trzydziestu lat opowiadam w moich jednoaktówkach o bohaterach, którzy tworzą równoległe plemię żyjące tuż przy nas; tych pozornie normalnych, dobrze zorganizowanych, podporządkowanych regułom społecznym i obyczajowym?.

One (oni) są. Spotykamy je (ich) każdego dnia w naszym, tak bardzo normalnym życiu. Ale w teatrze czy ? jak teraz ? w lekturze d o p i e r o s i ę s t a j ą. Słowo po słowie, w miarę rozwoju zapisanych zdarzeń, ich istnienie jest coraz pełniejsze. Ten proces stawania się postaci inaczej przebiega w lekturze, inaczej na scenie. Zostawmy teatr Villqistowi. Tym razem nie dostaliśmy zaproszenia na spektakl. Przed nami tekst dramatu, który napisał i dał nam do czytania.

—

Wydanie publikacji dofinansowane przez Uniwersytet Śląski w Katowicach.