Vera z Nienacka

(...) Tak, moje życie jest ważne, ale ważna jest dla mnie również przyjaźń z Verą.
(...) Czasem wydaje mi się, że takie patrzenie ? widzenie i odczuwanie komplikuje mi czy jej życie. (...) Cholera wie, jak to nazwać?! Vera by pewnie umiała to ująć, zdeterminowana w szukaniu prawdy i w nazywaniu tego, co odkrywa. Choć czasem nie przepuści! Szczególnie wówczas, gdy przeczuwa w człowieku potencjał, widzi zasoby, Ryzykuje wtedy złość delikwenta, którego prowokuje do odkrycia prawdy, nowej rozwojowej prawdy.
Mnie też czasem nie przepuszcza i powinnam to uznać za zaszczyt, wyróżnienie, choć wkurza mnie tymi swoimi wnikliwymi pytaniami jak nie wiem co! Patrzy wtedy tak jakoś inaczej, tak łagodnie, a jednocześnie jakoś przenikliwie (...). A logiczny umysł jak pajac nawykły do starych, wyuczonych gierek nie odpuszcza, sprawny wielce w logicznych powtarzalnych schematach, uparty jak stary osioł, objuczony zbędnym balastem... ale wie jak go nosić, więc czuje się kompetentny i bezpieczny. A tu nie, szansa nie daje za wygraną. Entuzjazm, nie całkiem jeszcze umarły w mej dojrzałej, z lekka podstarzałej skorupie, udającej swe najlepsze kwitnące lata, nie daje mi spokoju! Lęk pręży swe nadwątlone zużyciem lat wielu muskuły i stawia do pionu skorupę pragnącą życiodajnej źródlanej wody. A Vera patrzy tylko w swój specyficzny sposób i czeka cierpliwie na moją ripostę ironiczną, uśmiecha się delikatnie, bo wie swoje, wie swoje. Małpa jedna, wie swoje i nie daje się zbić z tropu! (...)