Utwory żebrane. Powrót z dna

"Z dna 2" KONTYNUACJA:

"Gdy tylko noc zamienia się w dzień na ulice miast wychodzą duchy. Ludzie cienie. Zbieracze butelek, puszek, petów i złomu. Dla większości niewidzialni. Jedno miasto, jedna ulica. (...) Nie widzimy ładnych elewacji, z perspektywy głodu wszystko jest szare. (...)
A tak niewiele trzeba, żeby to zmienić. Niektórym się udaje. Najczęściej na sznurku.
Zwykle tuż przed świtem.
(...) Myśl dojrzewa powoli, drenuje świadomość jak robak. Śmierć nędzarza to jedynie koniec udręki (...) Kilka godzin wahania, nerwowego palenia papierosów. Chodzenia z kąta w kąt. Aż pojawią się pierwsze promienie słońca. I już wiadomo, że czas minął. Że dzisiaj jeszcze nie. Pewnego dna jednak ten świt nie nadejdzie."

"- Ocknął się - usłyszałem czyjś znajomy głos. Rybak klęczał pochylony nade mną z butelką w dłoni. - Co się stało? - zapytałem, usiłując podnieść głowę, lecz ból (...) cofnął mnie z powrotem do poziomu".

"Nabieram sił. Wraz z wypijanym denaturatem świat nabiera barw. Nawet wrony za oknem wyglądają wesoło i kolorowo, jak... Cholera, jak papugi? Chyba nieźle wali mi w beret - pomyślałem i wesoło się uśmiechnąłem.
Damian siadł z drugiej strony stołu, postawił swój kieliszek (...)
- Dobrze mieć towarzysza, nawet do chlania - skonstatowałem głośno.
- Ta, zawsze ktoś ma więcej siły, by przytargać kolejną flaszkę fioletu - odpowiedział, również gapiąc się w okno".

"Co można sprzedać? Przy dobrej motywacji - prawie wszystko. Najlepszą motywacją jest oczywiście głód (...) Z głodem alkoholowym i narkotycznym włącznie. Bo głód lepszego życia, to jest już fanaberia".