Jednym z najważniejszych zagadnień, z jakimi mają do czynienia badacze dziejów wojen i wojskowości, są narzędzia walki używane w konfliktach zbrojnych. Rola i charakter wykorzystywanego uzbrojenia były bardzo zróżnicowane. Z jednej strony widzimy elementy typowe dla danej epoki, jak choćby tytułowe „miecze i szczyty” w wojskowości rycerskiej, czy „szable i bagnety”, będące wręcz synonimami kawalerii i piechoty w wojnach nowożytnych. Z drugiej zaś spotykamy rozwiązania nowatorskie, imponujące wynalazki, wykorzystywane do zaskoczenia przeciwnika i osiągnięcia nad nim przewagi.
Publikowane w niniejszym tomie teksty skupiają się wokół problematyki broni, jaką posługiwali się uczestnicy wojen w różnych epokach historycznych. Autorów interesuje każda broń: indywidualna i zespołowa, ręczna i miotająca, szeroko rozpowszechniona i unikalna. Zwracają uwagę na cechy konstrukcyjne i użytkowe tego rodzaju przedmiotów, sposoby ich wykorzystania, poziom skuteczności i wpływ na rezultaty bitew, oblężeń czy całych kampanii wojennych. Badają związki pomiędzy typami broni wytwarzanymi i stosowanymi przez różne podmioty, a poziomem ich wytwórczości, myśli technicznej czy uwarunkowaniami kulturowymi, lub nawet religijnymi.
Dodaj pierwszą recenzję “Mieczem i szczytem. Broń na polu walki. Z dziejów wojskowości polskiej i powszechnej”