Hejtsbuk

Z wierszami jest jak z piosenkami – jedne od razu wpadają w ucho, podbijając serca słuchaczy, inne nigdy nie zawojują list przebojów. Jednak niektóre z nich stają się kultowymi hitami dla wtajemniczonych fanów. Myślę, że tak właśnie jest z wierszami Piotra Mosonia, który nawet nie próbuje schlebiać masowym gustom. Chętnie odpalę jego najnowszą płytę z wierszami na swoim odtwarzaczu, nawet jeśli stanika i niewinnych majtek na scenę mu nie rzucę.
Bogdan Prejs

Najnowszy zbiór Piotra Mosonia to coś więcej niż zwykła liryka. To pisane na jednym wydechu mięsiste komentarze do rzeczywistości. Tej jaką poeta zastaje, ale także do rzeczywistości, którą autor kreuje, jakby dla przeciwwagi i z niezgody. Słodziutkie pytania zawierają gorzkawą interpretację – pisze Mosoń. Właśnie gorzkość – ale nie gorycz – czuć w każdym z tekstów. Bo jakże inny może być smak świata, nad którym wisi nieodwołalny koniec? W hejtsbuku Mosoń daje nam interesującą próbę swojej poezji, a jednocześnie ciekawy komentarz, boleśnie aktualny, boleśnie nośny i przerażająco zrozumiały
Tomasz Pietrzak

Wiersze Piotra Mosonia sprawiły, że w upalne, leniwe lato, które spędzałam na krakowskim Kazimierzu, zaczęłam niejako od nowa zastanawiać się nad Polską, miłością, relacjami międzyludzkimi i samym człowieczeństwem. Poeta nie boi się żadnego tematu, odważnie i ironicznie rozprawia się z rzeczywistością, która staje się hejtsbukiem: w ciemności chcieli tak bardzo żyć że zapominali o śmierci – wzruszona powtarzałam fragment jednego z najpiękniejszych wierszy zamieszczonych w tomie, uświadamiając sobie, że od dawna tak bardzo nie pochłonęła mnie lektura czyjejś poezji. Będę do hejtsbuka wracać. Czytajcie tę książkę razem ze mną!
Wioletta Grzegorzewska