Anny Świrszczyńskiej odkrywanie rzeczywistości

Jej tomy, „Wiersze i proza”, „Liryki zebrane”, „Czarne słowa”, „Wiatr”, „Szczęśliwa jak psi ogon”, „Jestem baba”, „Budowałam barykadę”, „Cierpienie i radość”, pełne są erudycyjnych, finezyjnie zdobionych polszczyzną XV-wieczną tekstów, mocno osadzonych w kulturze europejskiej, jak i naturalistycznych, skondensowanych w kilku najwyżej wersach obrazów.
?Jestem wciąż frywolnie wesoła?, pisała tuż po powstaniu warszawskim do Romana Kołonieckiego, a Jarosława Iwaszkiewicza przekonywała, że ?pięknie jest żyć?. Znajoma Czesława Miłosza, wielbicielka Juliana Tuwima, która pieczołowicie przechowywała podarowaną przez niego stronę dawnej Biblii, koleżanka z pracy Janiny Broniewskiej… Dwudziestolecie, wojna, współczesność, doznania różnych wymiarów życia. Skrystalizowała swój czas w poezji, a sama po angielsku wymknęła się z salonu.
Anna Świrszczyńska ? zjawisko.