Łabędź krzykliwy

Łabędź krzykliwy to ptak charakterystyczny przede wszystkim dla strefy tajgi i terenów subarktycznych, mający najszerszy areał występowania spośród wszystkich łabędzi. Jeszcze na początku 20. wieku był bardzo nieliczny, a w niektórych krajach znajdował się na granicy wymarcia. Bezpośrednie oddziaływanie człowieka na tego łabędzia, a w pewnych obszarach także na środowisko jego występowania, miało decydujący wpływ na obserwowany wtedy spadek liczebności. Wprowadzona ochrona prawna w areale jego występowania zaowocowała stopniową odbudową populacji. W krajowej awifaunie lęgowej łabędź krzykliwy jest gatunkiem dość nowym, jego pierwszy przypadek gniazdowania stwierdzono w 1973 roku w dolinie Biebrzy. W roku 2016 liczebność populacji w Polsce przekroczyła 130 par, a gatunek osiąga tu obecnie południowy skraj swego europejskiego zasięgu.
Wśród ornitologów, obserwatorów ptaków i przyrodników łabędź krzykliwy wzbudza duże zainteresowanie. Mimo to w Polsce nie podjęto dotychczas próby przygotowania opracowania kompleksowo omawiającego ten gatunek. Niniejsza książka, pierwsza krajowa monografia łabędzia krzykliwego, powinna zatem wypełnić tę lukę, poszerzając zakres wiedzy czytelników o tym wyjątkowym ptaku. Oparta jest ona na obszernej literaturze, pochodzącej w dużej mierze z obszarów północnej i zachodniej Europy, gdzie gatunek ten od dawna jest przedmiotem badań i ochrony. Obejmuje jednak również przegląd krajowych publikacji, odnoszących się w szczególności do postępującego zasiedlania Polski przez populację lęgową. W książce przedstawiono nie tylko fakty z biologii i ekologii gatunku, ale w wielu przypadkach omówiono również determinujące je czynniki. Do jej przygotowania Autor wykorzystał także niepublikowane dane, zgromadzone na przestrzeni 15 lat obserwacji i badań tego łabędzia, prowadzonych głównie w południowej części kraju. W specjalnym rozdziale przedstawiono zagadnienia wciąż słabo poznane i stanowiące otwarte pole do dalszych badań nad tym interesującym gatunkiem.