Toskania umbria i okolice przewodnik subiektywny

Co takiego jest w Toskanii, że kto ją odwiedzi wraca zachwycony? Autorzy książki ?Toskania, Umbria i okolice. Przewodnik subiektywny? też należą do osób zakochanych w tym niepowtarzalnym regionie Włoch. Z ich opowieści dowiemy się, co ? oprócz Galerii Uffizi we Florencji i krzywej wieży w Pizie ? trzeba koniecznie zobaczyć, gdzie porzucić utarte turystyczne szlaki, kiedy zrezygnować z hotelu na rzecz agriturismo, w jakiej restauracji zjeść najlepszy we Włoszech deser panna cotta, gdzie skosztować znakomitego domowego wina, a kiedy za wszelką cenę unikać grappy… I tak dalej, i tak dalej.Anna Maria Goławska i Grzegorz Lindenberg jeżdżą do Toskanii rokrocznie od wielu lat ? w tej książce dzielą się swoimi doświadczeniami, sympatiami i zastrzeżeniami. A na zdjęciach  pokazują Toskanię piękną lecz nie upiększoną, wychodząc z założenia, że tutaj wszystko jest atrakcyjne.Fragment:”Zawsze bawiły mnie kieszonkowe rozmówki turystyczne bogate w sformułowania, które chyba nikomu do niczego się nie przydały. Korzystając z rozmówek, możemy teoretycznie poradzić sobie z różnymi sytuacjami, w tym na przykład z przypadkiem kradzieży. Pytamy:? Dov?e il commissariato di polizia piu vicino? (Gdzie jest najbliższy posterunek policji?)Następnie, zakładając, że zrozumiemy odpowiedź, której rozmówki z reguły nie podają, wsiadamy do autobusu i zwracamy się do najbliższego Włocha:? Mi puo dire scendere alla fermata giusta? (Czy może mi pan/i powiedzieć, kiedy wysiąść?)Dotarłszy na komisariat, możemy uroczyście oznajmić:? Mi hanno rubato il portafoglio. (Skradziono mi portfel.)A potem spokojnie osiąść na laurach, ignorując przypuszczalne pytania policjanta. Według mnie każde rozmówki powinny zawierać zdanie: ?Do odpowiedzi na to pytanie moje polsko-włoskie rozmówki niestety mnie nie przygotowały?.***Od razu powiem, że żadna pocztówka, zdjęcie w kalendarzu przedstawiające Krzywą Wieżę nie kłamie. Wchodzi się na Campo dei Miracoli i rozdziawia buzię. Ta wieża się przewróci. Turyści przyjmują najdziwniejsze pozycje, rzucają się na trawę, żeby zrobić atrakcyjne i oryginalne zdjęcie. Nie wydaje mi się, by było to możliwe, Krzywa Wieża została już obfotografowana ze wszystkich stron. Ale najfajniejsza kartka pocztowa to nie to samo, co własne ujęcie. Budowę Krzywej Wieży rozpoczęto w 1173 roku i już kilkanaście lat później zaczęła się przechylać. Grunt okazał się zbyt miękki ? powstała przecież na łące. Kamieniarze ją podparli, przez co przekrzywiła się w drugą stronę. Podobno z tego powodu nikt nie chciał przyznać się do projektu. Miała wówczas tylko trzy piętra. Zastanawiam się, co czuli ówcześni budowniczowie, patrząc na te ruchy budynku. Czy bali się, że rano mogą zastać jedynie stos kamieni? W każdym razie wieżę zostawiono na sto lat. Pod koniec XIII wieku dobudowano kolejne trzy piętra pod takim kątem, aby ?naprostować? budowlę, a później jeszcze zwieńczono ją dzwonnicą. W XIX wieku próbowano zmniejszyć wciąż rosnące przechylenie, ale tylko pogorszono sytuację. Od 1990 roku trwają prace, których celem jest ratowanie wieży. Nie będzie ona jednak nigdy stać w pionie ? nawet gdyby możliwe było doprowadzenie jej do takiej pozycji ? bo Piza utraciłaby swój symbol. Na Krzywą Wieżę można wejść, na taką wysokość, na jaką akurat pozwala jej kondycja. Bilet kosztuje 15 euro, ze względów bezpieczeństwa należy oddać do przechowalni torby i plecaki.