Istnieje dość powszechne przekonanie, że nieprawidłowa wymowa głosek jest zaburzeniem mowy najprostszym do opisania i terapii. e zawsze łatwo jest scharakteryzować, a ich leczenie może trwać bardzo długo.
Należy się więc głębiej zastanowić nad ich istotą, postawić diagnozę, zas
okazuje się, że zaburzenia artykulacji, najczęściej nazywane dyslalią, nitosować właściwą terapię i wreszcie umieć posłużyć się odpowiednią terminologią.
Obecnie używa się bowiem wielu różnych określeń, najczęściej mało precyzyjnych, nieoddających istoty zagadnienia. Czy wady wymowy są takim problemem, że trzeba im poświęcać aż tyle uwagi? Nie ulega wątpliwości, że tak, choć, obiektywnie rzecz biorąc, istnieją znacznie poważniejsze kłopoty w porozumiewaniu się językowym słownym. Niemniej jednak nieprawidłowości artykulacyjne bywają przyczyną wielu niepowodzeń szkolnych, a w późniejszym okresie trudności z wyborem drogi życiowej. Innym argumentem przemawiającym za ważkością tego problemu jest to, że foniatria już blisko 200 lat temu stworzyła terminologię nazywającą wady wymowy. Zatem kłopoty z wymową były postrzegane od wieków i już od dawna starano się pomagać ludziom mającym trudności artykulacyjne.
Ambicją autorki niniejszego opracowania jest pokazanie szczegółowej metodyki wywoływania głosek i wprowadzania ich do większych struktur językowych.
Co znajdziesz w książce?
Zagadnienia związane z:- klasyfikacje wad wymowy,
– badaniem wymowy,
– etapami pracy korekcyjnej,
– charakterystyką wad artykulacyjnych,
– korygowaniem wad wymowy,
– programowaniem terapii w dyslalii,
– studia przypadków.
Dodaj pierwszą recenzję “Zaburzenia artykulacji. Teoria i praktyka”