Wspólny mianownik. Szkice o poezji i krytyce po 2010 roku

Tytuł ma dwojakie znaczenie i otwiera dwie, równoległe ścieżki czytania polskiej poezji: tego, co wspólne oraz tego, co gramatycznie związane z mianownikiem, a więc podmiotem zdania. W pierwszym znaczeniu książka występuje przeciwko dominującym w krytyce po roku 1989 tendencjom do afirmowania różnic, przygodności, intymnych i sprywatyzowanych lektur, które zaowocowały rozproszeniem i wycofaniem się krytyki poetyckiej z życia społecznego. W drugim sensie tytułowy mianownik podejmuje spór z kwestiami filozoficznymi, związanymi z ontologią i nowoczesnym osadzeniem podmiotowości.
(…)
W zaprezentowanym tu wyborze, teksty te składają się w opowieść o najnowszej poezji, oddającą ? choć na pewno niewystarczająco, z wieloma brakami ? charakter przewartościowań w ostatnim dziesięcioleciu.
Wiele z nich jest świadectwem czasu i wrażliwości, bliższych początku mijającej dekady. Dziś spory wokół kategorii „zaangażowania? wydają się pieśnią przeszłości, a poezja współczesna, zwłaszcza ta prezentowana przez roczniki dziewięćdziesiąte, nie ma na ogół problemu z organicznym rozumieniem polityczności wiersza jako jego immanentnej cechy. Przesunięcie to dokonywało się jednak powoli i z pewnością stało się częścią wymian pokoleniowych hierarchii i autorytetów. „Wspólny mianownik” próbuje zdać relację z tego procesu.