Na przełomie maja i czerwca 2019 roku w Polsce odbyły się Mistrzostwa Świata FIFA U-20. Piłka nożna w tej kategorii wiekowej z kolejnymi turniejami robi krok w kierunku bardziej dojrzałej gry w każdym jej obszarze. Rosnąca dynamika działań, umiejętności techniczne zawodników idą na równi z wiedzą oraz wyrafinowanymi rozwiązaniami taktycznymi szkoleniowców.
Jednym z wielu interesujących wniosków po wspomnianym turnieju był ten dotyczący liczby drużyn stosujących systemy oparte na trójce środkowych obrońców. Grające w ten sposób Ukraina i Korea Południowa spotkały się w finale, a reprezentacja Włoch zajęła czwarte miejsce. To o jeden zespół więcej, niż na odbywających się rok wcześniej w Rosji seniorskich Mistrzostwach Świata.
W historii piłki nożnej można dostrzec cykliczność powracających, następnie dominujących i wreszcie zanikających rozwiązań taktycznych. Wynika ona z ciągłego szukania inspiracji w przeszłości i przekładania ich na współczesne wymagania. Z racji ograniczonych ram działania (stała liczba zawodników), systemów wykorzystywanych na przestrzeni dekad oraz rozwiniętych stylów gry można dostrzec bardziej modyfikacje ról i zadań zawodników w obrębie znanych modeli, niż rewolucje w ścisłym tego słowa znaczeniu.
Postępująca globalizacja piłki nożnej miała również wpływ na zatarcie się wyraźnych różnic pomiędzy kulturami i stylami gry w danych krajach, regionach świata. Rywalizacja na najwyższym poziomie klubowym, możliwość codziennego rozwijania i wdrażania piłkarzy w konkretny model gry stanowi inspirację do poszukiwania nowych rozwiązań.
Dodaj pierwszą recenzję “System 1-3-5-2. Narodowy Model Gry PZPN”