Praca łączy rys biograficzny członków grupy „pułkowników”- jednego z najciekawszych i najbardziej wpływowych środowisk politycznych II Rzeczypospolitej ? z problematyką polityczną, obejmującą zarówno analizę mechanizmów walki o władzę, jak i kwestie ideologiczne. Ukazano dzieje i działania „pułkowników”, czyli grona najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego. Przedstawiony został proces kształtowania światopoglądu „pułkowników”, formowania grupy oraz usytuowanie jej jako elity obozu piłsudczykowskiego. Zaliczani do najważniejszych: Walery Sławek, Aleksander Prystor, Kazimierz Świtalski oraz Bogusław Miedziński, Józef Beck czy Janusz Jędrzejewicz ? podobnie jak inne postacie identyfikowane z grupą ? uznawali prymat nieformalnych mechanizmów działania, prowadzących do rządów ?silnej ręki?. Swe poglądy formowali w czasie walki o niepodległość, a po jej odzyskaniu przez udział w strukturach militarnych, w tym wywiadzie. Po przejęciu władzy przez obóz piłsudczykowski w 1926 r. ?pułkownicy? odgrywali początkowo pozornie drugoplanowe role w państwie, ale faktycznie decydowali o kierunkach rządzenia. Podejmowane przez nich reformy realizowano pod hasłem sanacji moralnej i ustrojowej. Rola Piłsudskiego w utrzymaniu spoistości grupy była na tyle duża, że po jego śmierci w 1935 r. utracili władzę, co spowodowało dekompozycję całego obozu piłsudczykowskiego. Spór o „pułkowników” nabrał nowego wymiaru po zmianie władz II Rzeczypospolitej na emigracji.
Zawartą w analizie ocenę „pułkowników” przygotowano bez uprzedzeń, powielania obiegowych stereotypów, ale ? z drugiej strony ? najdalej od apologetycznych ocen. Praca stanowi pierwszą całościową monografię grupy „pułkowników” i ukazuje konieczność dalszych badań nad środowiskiem piłsudczyków.
Dodaj pierwszą recenzję “„Pułkownicy”. Rdzeń środowiska piłsudczyków w systemie polityczno-ustrojowym II Rzeczypospolitej”