Potem już tylko cisza

Proza – historia oparta na faktach, wspomnienia, materiały gromadzone przez dziesiątki lat i słowa autora, który tak wypowiada się na temat książki: Długo zastanawiałem się czy to, co tu zapisane ma ujrzeć światło dzienne, by nie obudzić śpiących demonów. Jednak skoro one śpią to znaczy, że nadal żyją. Są ludzie i czyny o których nie powinno się zapominać, jedne dla pochwały, inne dla przestrogi. Nieraz jesteśmy świadkami jak ludzie nam bliscy popadają z jednej skrajności w drugą. A tylko po to, by udowodnić, że są z innego materiału, niż to tło jakie jest za nimi. Nie zawsze przynosi to efekty jakich byśmy oczekiwali. Ot, przykład: Będąc dzieckiem marzyłem o czekoladach, ale nie miałem szans na ich posiadanie. Mając własne dzieci i gdy było mnie już na to stać postanowiłem, że w ich życiu nigdy nie zabraknie tego luksusu. Kupowałem je całymi kartonami o różnych smakach. Najmłodszemu przynosiłem z pracy za bon żywnościowy kolejną. Doszło do przesytu i pewnego dnia pięciolatek powiedział: „Taką już miałem” i oddał niezadowolony. To na wesoło, ale życie daje bardziej brutalne przykłady i o nich jest w tej książce. Co jest lepsze? Nie wiem. Każdy z nas postrzega ten świat inaczej. Jedno jest pewne. Umiejętność przyznania się do błędu to połowa sukcesu. Czesław Niemen w swoim utworze pt. „Człowiek jam niewdzięczy” śpiewa: … Wstyd mi za tych, co nie mają wstydu. Zapomnieli że u kresu, groby nas zrównają…