NIEBIESKI DWÓR

„Niebieski dwór” Zuzanny Bartoszek to zbiór swobodnych autobiograficznych osobliwości. W swojej debiutanckiej książce młoda autorka z delikatnym poczuciem humoru i nastrojową ironią, zwraca się ku światu i lekceważy literacki pościg za byciem fajnym, współczesnym i politycznie zaangażowanym. Zamiast zgrabnych fraz, prowokujących figur i copywriterskich trików oferuje czytelnikowi wysublimowaną alienację, zaskakujące przeżycia estetyczne, brawurową ocenę sytuacji, oraz ostro, a zarazem subtelnie zarysowany konkret. Wszystko to znajduje wyraz w odważnej wypowiedzi poetyckiej pełnej onieśmielających konstatacji i wszędobylskiego „ja”, które pławi się w zmysłowej fizyczności świata i żywiole chwili.

Siła poetyckiej wyobraźni autorki potrafi złapać doświadczenie i wydobyć z niego surowe piękno współczesnego życia w eliptycznym języku, definiowanym przez zaskakujące zestawienia i zmienne tempa. Występujący często wbrew zdrowemu rozsądkowi rytm zdań w połączeniu z bezlitosną precyzją opisów stanowi rodzaj afirmacji przygodnych struktur zdezorganizowanego życia.

W momencie, gdy młoda poezja wywalczyła sobie swój język, potoczny, współczesny i aktualny, a następnie zmieniła przy jego pomocy utwór poetycki w post-facebookowy small-talk, pojawia się książka Zuzanny Bartoszek, która bez chwili wahania omija i z całą stanowczością odchodzi od tego, co dziś zwie się w Polsce „poezją”. Zamiast wpisywać się w jakiś zwyżkujący nurt lub trendującą tradycję wypełnia swoje osobiste zobowiązanie wobec języka. Podejmuje trud przekazywania prawdy tak prywatnej, jak i formalnej i śmiało zmierza w stronę, gdzie tkwi pierwotna siła tekstu: w przeżyciu, doświadczeniu, zdolności zakodowania przebłysku tej „uniwersalnej urody sytuacji” otaczającego ją świata.