Legionista rzymski 69-161

Dla rzymskich legionów okres pomiędzy 69 a 161 rokiem – od wielkich bitew pod Kremoną, do katastrofy pod Elegeją – był niezwykle dramatyczny. Przynajmniej trzy z nich uległy zniszczeniu na wojnie, dwa kolejne zniknęły bez śladu, a inne odtworzono bądź też rozwiązano w ramach kary za bunt. Na potrzeby podbojów w Germanii i Dacji utworzono nowe legiony, które wzięły udział w wielkiej, choć krótkotrwałej ekspansji Cesarstwa Rzymskiego w kierunku Zatoki Perskiej.
W książce tej przyjrzymy się życiu typowego rzymskiego legionisty
z lat 69-161, niekiedy od jego narodzin w obozie wojskowym. Dowiemy się
w jakim był wieku, gdy się zaciągnął, oraz ile zarabiał jako regularny żołnierz i jakie miał szanse na awans. Zbadamy, jaką strukturę organizacyjną miał jego legion, jak szkolono żołnierza do walki, i jak wyglądało jego życie podczas kampanii wojennej. Omówiony zostanie charakter boju,
w jakim brał udział, nagrody, jakie mógł otrzymać za odważne czyny, oraz ceremonie, w których uczestniczył. Poznamy zarówno ledwie nastoletnich rekrutów, jak i posiwiałych centurionów, służących w wojsku po 50 lat, oraz instruktorów, którzy przekazywaną podczas szkolenia wiedzę wykorzystywali na polach bitew. Była to epoka, w której legiony przestały być italskie. Rekruci z prowincji niemal zupełnie zastąpili Italików, lecz w obozowych murach i w obrębie odrębnej społeczności wojskowej, rzymskość legionistów pozostała zadziwiająco silna.